Ουδείς αμφισβητεί το δικαίωμα της κυβέρνησης να προτείνει αλλαγές σε ορισμένες διατάξεις του οικογενειακού δικαίου που έχουν διαρκέσει 38 χρόνια τώρα.

Εδώ και μήνες περίμενα ένα καθαρό σχέδιο νόμου που να αποσαφηνίζει καλύτερα την αυθεντική βούληση του συντάκτη.

Οι δικές μου προτάσεις ήταν πολύ πιο πριν γνωστές. Κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων της Επιτροπής τις ανέφερα αναλυτικά. Το μόνο που δεχθήκατε από τις τροπολογίες που καταθέσαμε, ήταν μερικώς αυτό που σας αναφέραμε στην τροπολογία για το άρθρο 3 περί σύγχυσης στην κατοικία ανηλίκου.

Τίποτε άλλο, καμία ουσιώδης αλλαγή. Επιμένετε σε κάτι που θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από αυτά που θέλει να επιλύσει.

Κατηγορήσατε όλους όσοι κάναμε προτάσεις ότι δεν ενδιαφερόμαστε για το συμφέρον του παιδιού και πως παίρνουμε θέση υπέρ του ενός ή του άλλου γονέα.

Τη Δευτέρα βέβαια, ήταν το αποκορύφωμα. Στο ραδιόφωνο «πρώτο θέμα», κατηγορήσατε εμένα και την κα Κεφαλογιάννη πως οι ενστάσεις μας προέρχονται από προσωπικά βιώματα! Σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σας κε Υπουργέ, αλλά μόνο αυτό δεν συμβαίνει. Οι ενστάσεις μας προέρχονται από την κοινή λογική και την γνώση της Επιστήμης.

Ως παλιό μέλος της ΝΔ θέλω να σας πω ότι έχω εκπλαγεί ειλικρινά διότι μέσα στο ναό της δημοκρατίας, εσείς αμφισβητήσατε το δικαίωμα των βουλευτών να εκφέρουν ελεύθερα την γνώμη τους.

Δεν καταθέσαμε όμως εμείς το σχέδιο νόμου κ. Υπουργέ, εσείς το πράξατε. Το κείμενό σας φανερώνει την γονεοκεντρική του λογική. Οι περισσότερες διατάξεις που υπάρχουν, φανερώνουν πως δεν έχουν διαμορφωθεί με γνώμονα και επίκεντρο το παιδί, αλλά τις επιθυμίες των γονέων.

Το σημαντικό σε αυτό το σχέδιο νόμου όμως δεν πρέπει να είναι οι γονείς, αλλά τα δικαιώματα των παιδιών.

Να ξεκαθαρίσω ορισμένες παρερμηνείες όμως και να τονίσω πως οι προτάσεις που κατέθεσα αφορούν και σε νομοτεχνικά λάθη:

Είμαι κατά της οριζόντιας επιβολής τεκμηρίου χρόνου στην επικοινωνία του παιδιού με τους γονείς του.

Τώρα, που βρήκε ο Υπουργός ότι στο 90% των περιπτώσεων γονέων που αποφασίζουν να χωρίσουν, σημειώνονται αποκλεισμοί στην επικοινωνία με τα παιδιά τους, όταν το 86% των διαζυγίων και των ρυθμίσεων επικοινωνίας γίνονται συναινετικά, μόνο εκείνος το ξέρει.

Επίσης είμαι κατά της υποχρεωτικότητας. Ποτέ άλλωστε δεν ήμουν υπέρ των υποχρεωτικών ποσοστώσεων, πόσο μάλλον υπέρ γενικών και οριζόντιων κριτηρίων.

Καλό είναι να απευθυνόμαστε στην επιστημονική κοινότητα η οποία αναδεικνύει αυτό που λέει η κοινή λογική: τα παιδιά έχουν ανάγκη και τους δύο γονείς.

Δεν υπάρχει λογικός άνθρωπος που το αμφισβητεί αυτό.

Δεν πρέπει όμως σας το είπα πολλές φορές να υπάρχει μια οριζόντια και άκαμπτη ρύθμιση της επιμέλειας των παιδιών.

Την καθημερινότητα πρέπει να διαχειρίζεται εκείνος ο γονέας που έχει την επιμέλεια. Eπίσης, αναφορικά με την γονική μέριμνα, το «εξίσου» υπαινίσσεται χρονική διάρκεια και μειωμένη διατροφή.

Επιπλέον, η προσπάθεια επιβολής της, εκεί όπου δεν υπάρχει διάθεση υπέρβασης των αρνητικών συναισθημάτων του ενός γονέα κατά του άλλου και ειλικρινούς συνεργασίας μεταξύ τους, μάλλον θα προκαλέσει περισσότερα προβλήματα από αυτά, που υποτίθεται ότι θα επιλύσει, και επιπλέον θα αποτελέσει αφορμή για τη διεξαγωγή περαιτέρω δικών.

Η γονεϊκότητα είναι κατ' εξοχήν κατάσταση υποχρέωσης προς τα παιδιά, και όχι ατομικών δικαιωμάτων των γονέων.

Σημαντικό είναι επίσης, όποτε χρειάζεται το παιδί, να βλέπει τους γονείς του χωρίς εμπόδια από τον έναν προς τον άλλο.

Στο δια ταύτα, το ζήτημα που πραγματεύεται το σχέδιο νόμου είναι κοινωνικό, επιστημονικό και σε τελευταία ανάλυση ηθικό, κε Υπουργέ.

Οι υποχρεωτικές ποσοστώσεις δεν ταιριάζουν με την ρύθμιση κοινωνικών πραγματικοτήτων και οικογενειακών θεμάτων και καταλήγουν συνήθως σε αντίθετα αποτελέσματα.

Σας λέμε ότι δεν μπορεί ένας νόμος να ορίζει εκ προοιμίου και αντίθετα με τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού το συμφέρον του, ουσιαστικά καθοδηγώντας τον Δικαστή.

Για την απαγόρευση αλλαγής τόπου διαμονής του παιδιού, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του άλλου γονέα, βεβαίως, στις περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει συμφωνία, θα κρίνει το Δικαστήριο.

Όμως επειδή πάντοτε υπάρχει ο κίνδυνος να συντηρείται μία μακρόχρονη αντιδικία και η αμετάκλητη απόφαση να ληφθεί μετά από πολλά χρόνια, ακόμη και μετά την ενηλικίωση των παιδιών, είναι σημαντικό να προβλεφθεί με κάποιο τρόπο η δυνατότητα άμεσης ρύθμισης ανάλογων προβλημάτων.

Μας είπατε τέλος ότι σε θέματα ενδοοικογενειακής βίας, από «τελεσίδικη» απόφαση το κάνατε «οριστική». Έτσι, όμως, ο κακοποιητικός γονέας θα βρίσκει νόμιμες αφορμές να παρεμβαίνει και να συνεχίζει την κακοποιητική συμπεριφορά. Διαπιστωμένη πράξη είναι το πιο σωστό. Αυτό υπάρχει σε όλες τις χώρες της ΕΕ τις οποίες εσείς επικαλείστε.

Εν κατακλείδι, αν νομίζετε πως όλοι εμείς κάνουμε αντιπολίτευση και υπηρετούμε μικροπολιτικά συμφέροντα, δεν απορείτε γιατί όλοι οι πραγματικοί επιστημονικοί φορείς, που εκλήθησαν να συνεισφέρουν δηλαδή η Παιδοψυχιατρική Εταιρεία, τα μέλη της νομοπαρασκευαστικής, τα πανεπιστήμια, η Ολομέλεια Προέδρων Δικηγορικών Συλλόγων, έκαναν τις ίδιες επισημάνσεις που ανέφερα αναλυτικά. Και αυτοί αντιπολίτευση κάνουν; Και στο τέλος, η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής κάνει αντιπολίτευση που συμφωνεί με όλες τις τροπολογίες τις οποίες έχουμε υποβάλει;

Συνολικά κ. Υπουργέ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, κε Πρόεδρε, πολύ φοβάμαι ότι το σχέδιο νόμου θα δημιουργήσει περισσότερες δικαστικές προσφυγές και εντάσεις και από την στιγμή που δεν αλλάζει το «εξίσου», το «1/3» και το «οριστική», εγώ δεν μπορώ να το ψηφίσω.

Πατήστε εδώ για να παρακολουθήσετε την παρέμβαση της Μ.Γιαννάκου στο κανάλι της Βουλής (στο χρονικό σημείο 4:58:40).