Η Κυβέρνηση έσπευσε να καταθέσει εκτενές σχέδιο νόμου χωρίς την προσήκουσα διαβούλευση και με πολλές αμφισβητήσεις από πολλές πλευρές για το περιεχόμενό του.
Είναι γεγονός ότι ο χώρος της εκπαίδευσης ή της παιδείας όπως συνηθίζεται να αποκαλείται – αν και παιδεία είναι κάτι ευρύτερο από τις συμβατικές υποχρεώσεις της Πολιτείας για τη μετάδοση της γνώσης – υπήρξε πάντοτε προνομιακό πεδίο συγκρούσεων,όχι μόνο για συγκεκριμένα ρυθμιστικά θέματα αλλά και για λόγους ευρύτερα ιδεολογικούς.Συχνά οι λόγοι αυτοί δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία για τη σημερινή πραγματικότητα ούτε παράγουν κοινωνική αποτελεσματικότητα, παράγουν όμως προστιθέμενη αξία στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό έτσι όπως κινείται με ρυθμούς ξεπερασμένης τεχνολογίας.
Τι λείπει πραγματικά από την ελληνική εκπαίδευση που απευθύνεται κατά βάση σε παιδιά που συχνά επιδεικνύουν υψηλές επιδόσεις σε ευρύτερους από την Ελλάδα χώρους.Η κριτική σκέψη , η αντικειμενικότητα του συστήματος, η ανεκτικότητα ως έννοια σύμφητη της δημοκρατίας και το «μέτρον άριστον».
Το σύστημα της εκπαίδευσης, που εξαρτάται στην πραγματικότητα από τους εκατοντάδες χιλιάδες εκπαιδευτικούς, σπουδαστές και διοικητικά στελέχη, οφείλει στην πραγματικότητα να είναι απολύτως ιεραρχημένο και να λειτουργεί ως μεταδότης γνώσεων και όχι απλώς πληροφοριών. Γιατί παραδείγματος χάριν η χώρα μας δυσκολεύεται να μεταφέρει καλές πρακτικές από άλλες ευρωπαϊκές χώρες και κυριαρχεί η έλλειψη εμπιστοσύνης; Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι η μοριοδότηση των διευθυντών με βάση τη συνέντευξη αντικαταστάθηκε από τη γνωμοδότηση του συλλόγου διδασκόντων για τους υποψηφίους. Γιατί θεωρείται ότι δεν μπορούν αντικειμενικά να κριθούν οι διευθυντές ως προσωπικότητες και συγκρότηση μέσω μιας συνέντευξης και με αιτιολογημένη γνώμη των κρινόντων; Γιατί η αξιολόγηση της ποιότητας στην εκπαίδευση προκαλεί αρνητικές αντιδράσεις στο κυβερνητικό στρατόπεδο; Και τελικά πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να προσχωρήσουν οι ιθύνοντες στο κατά κοινή ομολογία ορθολογικό ευρωπαϊκό status quo; Μήπως τόσος όσος χρειάστηκε στο ΠΑΣΟΚ για να αποδεχθεί την έννοια της αξιολόγησης, δηλαδή τριάντα χρόνια;
Από την άλλη πλευρά, οι νέοι περιφερειακοί διευθυντές εκπαίδευσης προκάλεσαν μάλλον αρνητικές εντυπώσεις, αφού τα βασικά προσόντα τους έχουν σχέση με την κομματική θητεία στο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι προφανώς αντιληπτό ότι το κυβερνών κόμμα θέλει να ελέγξει όλους τους μηχανισμούς που έχουν σχέση με το Κράτος. Αλλά το έργο το έχουμε ξαναδεί, καθώς και την κατάληξή του. Ένας από τους λόγους που η χώρας μας βρίσκεται σ’αυτή την κατάσταση είναι η έλλειψη αξιοκρατίας και η απογοήτευση πολλών ικανών ανθρώπων με ποιότητα χαρακτήρα για τον παραμερισμό τους και την ανάδειξη ιθυνόντων μέσα από ομάδες άδηλων συμφερόντων.
Είναι ώρα να αλλάξουν όλοι οι υπεύθυνοι στάση, αρχίζοντας από την παιδεία. Να διατηρηθεί ό,τι είναι σωστό και λογικό, να δοκιμαστεί κι αν χρειάζεται να εξελιχθεί. Μέσα από ουσιαστικό διάλογο, συνεννόηση και πραγματική υπερκομματική λογική, με στόχο μόνο την ποιότητα. Η βιασύνη και η αγωνία να ελέγξουμε δεν ωφελεί. Όλα όσα θεωρούσαν ορισμένοι ως διαχρονικά αμετάβλητα έχουν γκρεμιστεί και ευτελιστεί, αφού τελικά ο άνθρωπος είναι υποκείμενο της ιστορίας του και όχι αντικείμενό της.