Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σπάνια καταλαμβάνει κορυφαία θέση στην ειδησεογραφία των μέσων ενημέρωσης. Ωστόσο, αποτελεί το μοναδικό αιρετό σώμα για την αντιπροσώπευση των πολιτών της Ευρώπης, το οποίο σταδιακά έχει συγκεντρώσει αποφασιστικής σημασίας νομοθετικές αρμοδιότητες μαζί με το Συμβούλιο, οι οποίες καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα εκατομμυρίων ευρωπαίων πολιτών. Αποτελεί δε το σώμα στο οποίο λογοδοτεί η Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Στην τρέχουσα κοινοβουλευτική περίοδο η αποστολή των ευρωβουλευτών υπήρξε ακόμη πιο επιτακτική στο πλαίσιο της κρίσης της ευρωζώνης και της αναζήτησης των θεσμικών και χρηματοδοτικών λύσεων στα πολλά και ακανθώδη προβλήματα που προέκυψαν. Ήταν εκείνοι οι οποίοι βρίσκονταν καθημερινά στο επίκεντρο των συζητήσεων και αντιπαραθέσεων σχετικά με το ελληνικό ζήτημα. Εκείνοι που έπρεπε ευθέως να αντικρούσουν τις εύλογες, όσο και τις υπερβολικές, αιτιάσεις των συναδέλφων σχετικά με την υστέρηση των κυβερνήσεων και των κομμάτων στην Ελλάδα να αντιληφθούν τη διάσταση του προβλήματος και, κυρίως, να αναλάβουν επειγόντως μέτρα. Ήταν η εποχή, ιδιαίτερα έως τον Νοέμβριο 2011, που πολλοί στην Ελλάδα παρέβλεπαν ακόμη τα πραγματικά δεδομένα της κρίσης και των διαθέσιμων δυνατοτήτων διαχείρισής της, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη τα σενάρια Grexit ήταν κοινός τόπος.
Οι επόμενες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον Μάιο 2014 ενδεχομένως να αποτελέσουν τις πλέον κρίσιμες από τη σύσταση του θεσμού. Σε ένα περιβάλλον ύφεσης, κρίσης και ανεργίας τροφοδοτείται ο σκεπτικισμός των Ευρωπαίων σχετικά με την ικανότητα της Ένωσης να εκπληρώσει τον καταστατικό στόχο της ευημερίας και της ανάπτυξης. Τα ρεύματα σκέψης εντείνονται και από την άνοδο των ευρω-σκεπτικιστών, των εθνικιστών και των ακροδεξιών που έχουν διευρύνει την απήχησή τους την τελευταία πενταετία παντού στην Ευρώπη. Θα παραδώσουμε άραγε τις έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο σε κόμματα και πρόσωπα που αντιστρατεύονται την ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης; Αυτή θα ήταν η λύση στα σημερινά μας προβλήματα;
Όσοι συμμερίζονται τη συμβολή της ΕΕ στην πολιτική συνεργασία, την ειρήνη, τη δημοκρατία και την ευμάρεια πρέπει εμπράκτως να αναλάβουν δράση. Να μην επιτρέψουμε στην πολιτική συγκυρία να δημιουργήσει τετελεσμένα, να οδηγήσει σε υπαναχώρηση από το ισχυρό κεκτημένο και να καθορίσει μία δυσμενή προοπτική για την ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Για να γίνει αυτό, όμως, πρέπει να δώσουμε στους πολίτες τεκμήρια, καθώς και κίνητρα για να συστρατευθούν στην προσπάθεια αυτή. Σε μία αντιπροσωπευτική δημοκρατία οι ευρωβουλευτές έχουν την αποστολή, την ευθύνη και τη γνώση για το πράξουν αυτό. Να εξηγήσουν ποιες νομοθετικές πράξεις υπερψήφισαν και ποιοι στόχοι επετεύχθησαν. Πώς εκπροσώπησαν τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών, ιδιαίτερα στα μεγάλα εθνικά θέματα. Με ποιους τρόπους διατήρησαν την επικοινωνία με τους πολίτες και έλαβαν υπόψη την κοινωνική κατάσταση. Πώς υπηρέτησαν τις αρχές του κόμματος που υποστήριξε την εκλογή τους. Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η ευθύνη του ευρωβουλευτή ενώπιον του εκλογικού σώματος, την οποία κανείς δεν μπορεί να αναιρέσει.
Οι ευρω-εκλογές θα είναι μία δύσκολη καμπή για το πολιτικό σύστημα, την σταθερότητα της κυβέρνησης και την εξέλιξη της ΕΕ συνολικά. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια για ομφαλοσκοπήσεις, ούτε είναι η κατάλληλη στιγμή για μία κατανομή ρόλων δίχως ασφαλή κριτήρια. Η απογοήτευση των πολιτών, αν και απολύτως δικαιολογημένη, δεν πρέπει να αποτελέσει από μόνη της κριτήριο πολιτικής επιλογής και σίγουρα δεν δίνει απάντηση στα σημερινά προβλήματα. Είναι βέβαιο, ότι καιροί απαιτούν ευρύτατες αλλαγές στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Ο καθένας, ωστόσο, οφείλει να πάρει θέση στο ερώτημα ποιά Ευρώπη θέλει σήμερα, πώς αυτή μπορεί να δημιουργηθεί, αλλά και ποιό το κόστος της "μη Ευρώπης" στη διαχρονική του διάσταση.